Autor i jego sukcesy:

Telenowela „Dwie twarze” została wyprodukowana w latach 2007/08 przez brazylijską stację Globo. Pomysłodawcą telenoweli był uznany i specyficzny brazylijski autor Aguinaldo da Silva, który słynie w swoim kraju z krytyki wobec niektórych osób publicznych. W ostatnim czasie prowadził „wojnę” z innym scenarzystą – Walcyrem Carracaso (znanym w Polsce z „Siedmiu Grzechów”). Aguinaldo da Silva oskarżał go o plagiat, gdyż jedna z postaci ostatniej telenoweli Walcyra Carracaso przypominała główną bohaterkę nowej telenoweli Aguinalda da Silva –  „Fina Estampa” (Drobnym Druczkiem). Skrytykował też wybór pana Carracaso – Juliany Paes (Maya z „Drogi do Indii”), do tytułowej roli remake’u „Gabrieli” z 1975 roku. Jak się niedawno okazało, wszystkie te spory były przeprowadzone w celach komercyjnych.

Najnowszy spór Aguinaldo da Silva toczy ze znaną brazylijską dziennikarką Patrícią Kogut, do której tworzy aluzje w „Fina Estampa”.

Warto wspomnieć, że Aguinaldo da Silva jest jedynym brazylijskim autorem, który zawsze pisał telenowele dla pasma w prime-time. To jego telenowela „Senhora do destino” (Pani przeznaczenia) miała w minionej dekadzie najlepszą oglądalność ze wszystkim telenowel tego dziesięciolecia (średnia wszystkich odcinków to 50 punktów). Jest też współautorem telenoweli „Roque Santeiro” z 1985 roku, która do dziś określana jest mianem „Największego sukcesu wszechczasów”. Telenowela zebrała ok. 74 punktów oglądalności, a ostatni odcinek zgromadził widownię liczącą 95 punktów. W szczytowym momencie telenowela zdobyła przeszło 100 punktów i była pierwszą i jedyną produkcją na świecie, która zdobyła trzycyfrową liczbę punktów oglądalności.

Aguinaldo da Silva razem z Giblerto Braga napisał polityczną telenowelę „Za wszelką cenę” (Vale Tudo) z 1988 roku. Śmierć głównej antagonistki, Odete Roitman była owiana tajemnicą i cała Brazylia żyła śledztwem dotyczącym jej zabójstwa. Telenowela zdobyła 68 punktową oglądalność.

„Dwie Twarze” jest jedną z najsłabiej oglądanych produkcji Aguinaldo da Silva. Telenowela zdobyła średnio 41 punktów. Była też pierwszą telenowelą emitowaną w jakości HD. 

Oglądalność „Dwóch Twarzy”:

Dwie Twarze było ostatnią telenowelą w minionej dekadzie, która zdobyła ponad 40 punktów oglądalności. Następne telenowele radziły sobie coraz gorzej. Złą passę może przerwać nowa telenowela Aguinalda da Silva – „Fina Estampa” (Drobnym Druczkiem).

Premierowy odcinek „Dwóch Twarzy” liczył sobie 40 punktów. Największą oglądalność, 52 punkty, zdobył przedostatni odcinek serialu, co dało stacji 70% udziałów na rynku.

Ostatni odcinek telenoweli, został wyemitowany w sobotę (większość telenowel brazylijskich kończy się w piątki), co wpłynęło na jego oglądalność, która wynosiła 48 punktów. Sobotnie odcinki na stacji Globo mają tendencję spadkową, tak więc przez jakiś czas, oglądalność ostatniego odcinka „Dwóch Twarzy” była najniższa na tle innych ostatnich odcinków pozostałych produkcji z prime-time. Dopiero później, gorszy wynik osiągnął ostatni odcinek „Chwytaj Dzień” i „Insensato Coracão” (Irracjonalne serce).

Najgorszą oglądalność wynoszącą 23 punkty, miał sylwestrowy odcinek telenoweli.

Zmiany w fabule:

Po „Dusznym Raju”, zgodnie z harmonogramem, miała zostać wyemitowana kostiumowa telenowela Benedito Ruy Barbarosy „Amor Pantaneiro” (Bagienna Miłość), którą odwołano ze względu na problemy zdrowotne autora. Na jego miejsce, została wyznaczona telenowela Aguinalda da Silva, z czego, nie był zadowolony, gdyż zgodnie z harmonogramem, powinien wejść dopiero po „Amor Pantaneiro”. Aguinlado da Silva skarżył się, że nie ma jeszcze głównego sporu, wokół którego będzie toczyć się telenowela. Wiedział tylko, że chce napisać scenariusz dla Suzany Vieira (Branca), Marílii Gabrieli (Guigui) i Bárbary Borges (Clarissa).

Początkowo, „Dwie Twarze” nosiły roboczy tytuł: „É a Educação, Estúpido!” (To jest edukacja, głupcze!). Telenowela miała zająć się problemami kultury i oświaty. Głównym ośrodkiem akcji miał być uniwersytet. Do tego czasu, Suzana Vieira była protagonistką telenoweli, natomiast Marília Gabriela miała grać główny czarny charakter powieści. Pozostałe wątki, niezmiennie miały toczyć się w dzielnicach biedy.

Dopiero kilka miesięcy później, autor powiedział, że główną bohaterką nie będzie Suzana Vieira, tylko będzie nim mężczyzna zainspirowany autentyczną postacią Romera Lago, który w 1970 roku został szefem służb federalnych, a po jakimś czasie okazało się, że jego imię i nazwisko jest fałszywe i on sam jest zbrodniarzem.  Ferraço oparty był również na ex-deputowanym José Dirceu, który zmienił twarz i tożsamość.

Roszady w obsadzie:

Początkowo główną rolę miał zagrać Eduardo Moscovis, jednak aktor odrzucił propozycję. Również rola Juvenala Anteny była zaproponowana komuś innemu, mianowicie José Mayerowi (Marcos z „Chwytaj Dzień”; Greg z „Na Kartach Życia).

Wiele zmian kręciło się wokół głównej postaci żeńskiej. Najpierw miała nazywać się Maria Clara, dopiero później zmieniono jej imię na Maria Paula. Do głównej roli została zaproszona Carolina Dieckmann (Julia z „Barw Grzechu”). Aktorka musiała odmówić udziału w telenoweli z powodu ciąży. Następnie ta rola została zaproponowana Marianie Ximenes (Celi z „Z głową w chmurach”), która wybrała jednak urlop. Rola została powierzona zatem młodziutkiej Marjorie Estiano, która ostatecznie została Marią Paulą.

Przez cały czas, w czołówce telenoweli widniało nazwisko Mussunzinho (Maico z „Drogi do Indii”), który jednak ani razu nie pojawił się w telenoweli.

O obsadzie:

Była to pierwsza telenowela Marílii Pêra (Gioconda) w głównym paśmie Globo. Na początku lat 70. zagrała w telenowelach z 22.00, a niedawno niewielkie występy specjalne w telenowelach z 21.00.

Vanessa Giácomo (Luciana) zaszła w ciążę, tak więc jej bohaterka również znalazła się z błogosławionym stanie. Początkowo miała wyjechać razem z Marią Paulą do Rio de Janeiro, ale ze względu na jej stan usunięto jej wątek z telenoweli.

Czołówka:

Pomysłodawcą czołówki był Hans Donner, który stworzył większość napisów początkowych do telenowel Globo. Samą produkcją zajął się artysta Sérgio Cezar, który z makulatury, puszek i drutów stworzył makietę faweli, składającą się z 1500 elementów, która zajęła 64m² studia. Widok faweli przeplatany jest samodzielnymi, czarno-białymi zdjęciami z dzielnic biedy.

Klasyfikacja wiekowa:

Przez kilkadziesiąt pierwszych odcinków telenowela była dozwolona od 12 lat, dopiero później, rząd brazylijski uznał, że treści omawiane w telenoweli są nieodpowiednie dla dzieci poniżej 14 roku życia, tak więc przeklasyfikowano telenowelę.  Głównie z powodu wulgaryzmów i postaci Alziry, gdyż rząd uznał, że są zbyt erotyczne. Aguinlado da Silva wymyślił zatem wybuch klubu nocnego, ale to nie sprawiło, że telenowela znowu była dozwolona od 12 lat. Aguinaldo da Silva skwitował to kilkoma słowami:

„Musiałem wysadzić klub w 24h, bo inaczej „Dwie Twarze” musiałyby mieć emisję po 23.00. O dziesiątej zadzwonił do mnie Wolf Maya (reżyser i aktor „Dwóch Twarzy” – Geraldo), który powiedział, że następnego dnia musi nagrać koniec klubu. Byłem zdesperowany, dopóki nie wymyśliłem „Ręki sprawiedliwości/dusiciela”… która w rzeczywistości będzie… cenzurą rządową!”

Muzyka:

Globo wydało trzy krążki z muzyką z telenoweli: muzyka narodowa (brazylijska); muzyka zagraniczna i muzyka instrumentalna.

Po raz pierwszy w historii telenowel brazylijskich wykorzystano utwór wykonywany w manierze gospel, mianowicie „Recomeçar” śpiewane przez Aline Barros.

Płyta z muzyką zagraniczną sprzedawała się rekordowo i zajmowała pierwsze miejsca na listach sprzedaży. Wszystko za sprawą piosenki Jamesa Blunta „Same mistake”, która towarzyszyła wątkowi Marii Pauli i Ferraço. Na tym samym krążku pojawiła się także piosenka Alice Keys „No one”, której jednak ani razu nie usłyszymy w telenoweli.

„Dwie Twarze” było trzecią telenowelą Globo, do której stacja wydała płytę z muzyką instrumentalną.

Za ścieżkę dźwiękową odpowiedzialny był Victor Pozas, były producent muzyczny Marjorie Estiano, z którą współpracował przy telenoweli „Malhaçao”, emitowanej od kilkunastu lat.

Scenografia:

Początkowo Portelinha nazywała się „Mangueirinha” i była stworzona na podstawie faweli Rio das Pedras. Globo chciało jak najrealniej oddać jej wygląd, tak więc dziesiątki razy chodzono tam i przeprowadzano analizy. Ogólny plan Portelinhii był łudząco podobny do faweli Rio das Pedras. Jej budowa zajęła siedem bloków studia Globo. Dodano kilka nowych miejsc, jak np. tereny matki Biny, czy szkołę samby. Całe miasto zajmowało 6000 m² studia, które zawierały 8 ulic, na których postawiono ok. 120 domów, kościół, szkołę samby i 30 różnych sklepów, które służyły jako tło dla większości scen.

Szkołę samby nazwano „Portelinha” na cześć szkoły „Portela”. Godło faweli przypominało godło tamtejszej szkoły.

Część scen było kręconych w Recife (tam wychował się Adalberto); w São Bento do Sul; w Santa Catarinie (tam rozgrywały się sceny z fikcyjnego miasta Passaredo); i w Rio Grande do Sul. Kilka pierwszych odcinków nagrano również w São Paulo i w Paryżu. Niektóre ostatnie odcinki nagrano w Igarassu, na wybrzeżu Pernambuco.

Różne nawiązania:

Autor obiecał widzom telenowelę „niepoprawnie polityczną”. Kilka postaci to karykatury władz brazylijskich.

Suzana Vieira grała już raz w swojej karierze postać o imieniu Branca w telenoweli „Po prostu miłość”, Manoela Carlosa. Przed „Dwoma Twarzami” zagrała główną rolę w „Senhora do Destino”. W jednej z rozmów z Giocondą, używając północno wschodniego akcentu Marii do Carmo z „Senhora do Destino” powiedziała „Jak już raz mówiłam: standartowo jestem głodna”.

José Wilker (Macieira) zagrał już zakochanego w Suzanie Vieira w telenoweli „Senhora do Destino”.

Nagrody:

„Dwie Twarze” zostało uhonorowane prawie 15 nagrodami. Najwięcej nagród zdobyli Antônio Fagundes (Juvenal Antena) i Thiago Mendonça (Bernardinho). Pozostali nagrodzeni na różnych festiwalach to Marília Pêra (Gioconda), Flávia Alessandra (Alzira), Juliana Alves (Gislaine), Juliana Knust (Débora) i Lázaro Ramos (Evilásio).

Źródło: wikipedia.pt, teledramatugia.com.br