Analizować życie i karierę artystyczną Lupity Ferrer to jak przebyć długą drogę przez historię telenoweli zaczynając od 1965 roku, kiedy jeszcze emitowane były telenowele czarno-białe.
Yolanda Guadalupe Ferrer – tak brzmi jej prawdziwe nazwisko – urodziła się 6 grudnia 1947 roku w Maracaibo w Wenezueli. Chociaż od najmłodszych lat tańczyła i śpiewała, dopiero w wieku 15 lat odkryła swoje prawdziwe powołanie:„Zaczęłam grać w teatrze, interpretując Ofelię w Hamlecie”.
Występując w następnej sztuce, Doña Rosita la soltera, zachwyciła prezydenta swojego kraju, Raúla Leoni. Był to rok 1965. „Dał mi stypendium na studia w Actors Studio w Nowym Jorku, gdzie dzieliłam aulę z Lizą Minelli”.
Nie zastanawiając się długo, w wieku 18 lat spakowała walizki i przeniosła się do Gran Manzana na 2 lata. „To, co dotychczas było zwykłym zamiłowaniem, przerodziło się w mój zawód i pasję. Po nakręceniu filmów w Meksyku – u boku wielkich artystów jak Cantinflas – zaczęłam nagrywać telenowele, pierwszą była Donde no llega el sol w 1967 roku”.
Jednak to Esmeralda z roku 1970 jest tą, którą wspomina w sposób szczególny: „To był mój pierwszy wielki sukces i wybicie się za granicami mojego kraju, to jej zawdzięczam znaczną część mojej popularności”.
W tym samym roku brała udział w takich filmach jak: El manantial de amor, El oficio más antiguo del mundo y La vida inútil de Pito Pérez. Publiczność ją oklaskiwała, jednak ona nie chciała porzucić gatunku, dzięki któremu została sławna, mimo że uważa go za trudnieszy:„Telenowele, w przeciwieństwie do filmów, wymagają wiele odporności fizycznej i oznaczają długie miesiące pracy”.
Rok 1972 także był bardzo ważny dla Lupity, przede wszystkim w życiu osobistym. Zakochała się w Alfredo Carrillo i jeszcze w tym samym roku wyszła za niego za mąż. Jednak po 2 latach małżeństwo rozpadło się z powodu chorobliwej zazdrości inżyniera wenezuelskiego.
Szaleńczy rytm pracy pomógł jej zapomnieć o zerwaniu. Chociaż nadal dzieliła telewizję i kino, jej kariera skoncentrowała się na telenowelach – zagrała główne role w takich, jak: Peregrina (1974), Mariana de la noche (1975) y La zulianita (1977).

W 1978 roku Lupita wyjechała do Hollywood, aby zagrać u boku Meksykanina Anthony’ego Quinna w filmie Los hijos de Sánchez. W trakcie nagrywania zakochała się w reżyserze, Hallu Bartlett’e. „Pobraliśmy się natychmiast i zostałam w Los Angeles. Początkowo mnie wspierał, jednak później chciał mnie odsunąć od mojej pracy”. Ta okoliczność spowodowała jej drugi rozwód 4 lata później.
Na nieszczęście sukces zawodowy nie szedł w parze z osobistym: „Bóg przyniósł mi inne satysfakcje. Sądzę, że urodziłam się, żeby być wieczną artystką”. Odważna i zdecydowana, nigdy nie bała się samotności, ale wyznaje, że ma wbity jeden cierń: „Bardzo pragnęłam mieć dziecko. Być może któregoś dnia zdecyduję się adoptować jedno”.
Kończąc dekadę lat 70-ych była już uznaną artystką, jednak najlepsze miało dopiero nadejść. W 1985 roku zachwyciła widzów swoją nauczycielską grą w Cristal, wcielając się w jedną z bohaterek, które naznaczyły jej karierę: Victorię Ascanio. Sukces tej produkcji pozwolił ją poznać na całym świecie i otrzymała propozycje z Argentyny, Meksyku i Wenezueli, gdzie w 1992 roku nagrała telenowelę Las dos Dianas.
Ponadto przyjechała do Hiszpanii, aby wziąć udział w serialu Truhanes: „To było niesamowite doświadczenie móc pracować z Paco Rabalem i Arturo Fernándezem. Zauroczyła mnie rycerskość Hiszpanów”. Na przekór temu, że w czasie swojego pobytu w Hiszpanii mówiła, że chciałaby się zakochać w Katalończyku, tak się nie stało: zdobył ją przedsiębiorca ekwadorski, Marcelo Burgos, który później został jej reprezentantem. Chociaż myśleli o ślubie, zerwali 3 lata po rozpoczęciu spotkań. „Nigdy nie powinno się mieszać pracy i miłości”.
W 1995 roku nadeszła Morelia, po której były inne telenowele, takie jak: Nada personal (1996) i Rosalinda (1999). W trakcie nagrywania tej ostatniej myślała o wycofaniu się z gatunku: „Chcę poświęcić się sztukom teatralnym i marzę o sukcesach w kinie. Piszę także swoje pamiętniki”.
Wtedy też spróbowała szczęścia jako przedsiębiorca i wylansowała swoją własną linię kosmetyków Fórmula Ferrer, które okazały się sukcesem. Jej kremy zachwyciły jej wielbicielki, być może dlatego, że używając je zachowają swój wygląd tak dobrze, jak ona. Sama Lupita wyjawiła swój sekret: „Najważniejsze jest prowadzić zdrowe życie – jem dobrze i staram się odpoczywać. Nie jestem zwolenniczką operacji plastycznych, chociaż jest prawdą, że nasz zawód, oprócz talentu, wymaga także wyglądu”.
Na szczęście dla miłośników gatunku, Lupita wróciła do telewizji uwiedziona przez pasjonujące historie jak Soledad (2001), Amor descarado (2003) i Inocente de ti (2004). W tej ostatniej powróciła do grania pozytywnej bohaterki, po wielu latach bycia czarnym charakterem – czegoś, czego nigdy nie lubiła: „To typ bohaterki, która nie cierpi, wszystko robi w sposób zimny i przemyślany. Poza tym nie chcę, żeby publiczność identyfikowała mnie z kobietami perwersyjnymi i antypatycznymi”.
W roku 2007, po zagraniu w roku poprzednim w Ugly Betty, wzięła udział w kolejnym ambitnym projekcie, Pecados ajenos.
Dla Lupity upływ lat nie jest synonimem schyłku. Dowodem na to jest fakt, że w wieku 62 lat nie tylko wciąż pracuje, ale jest znowu zakochana.

Biografia:

● Pierwsza „Esmeralda”. Lupita miała 23 lata, kiedy zagrała w Esmeraldzie: „Były tylko dekoracje, w których wszystko się działo i publiczność oglądała nas codziennie na żywo”. Później nadeszły inne wersje: Topacio (1984) z Grecią Colmenares, Esmeralda (1997) z Leticią Calderón oraz remake brazylijski (2004) z Biancą Castanho.

● Piosenkarka – także odniosła sukces w muzyce. Zdołała wylansować 3 płyty: Entre la tierra y el cielo, Tiemblo i Bolero.

● W swoim domu w Miami. Niesamowite widoki: „Moim marzeniem było mieszkać blisko morza – mojego źródła inspiracji”. W kąciku wspomnień wystawia, jakby to był skarb, najbardziej znaczące w jej życiu zdjęcia. Najbardziej znaczącą osobą w jej życiu była bez wątpienia jej matka, której portret stoi wśród nich. Wystrój wnętrz: „Wszystko dobierałam sama, ponieważ chciałam, aby odzwierciedlało moją osobowość”. Jedna z jej nagród – w roku 1990 w Los Angeles aktorka odebrała nagrodę za Cristal, z której jest dumna.

● Królowa homoseksualistów. Lupita Ferrer stała się nieodzowną figurą na przyjęciach w Miami. Na jednym z nich, w 1995 roku, zbliżyła się do Camilo Sesto, który czuł słabość do aktorki i który wylewnie ją pozdrowił.

● Jej ostatnia zdobycz. Serce Lupity aktualnie zajmuje William Paulson, aktor amerykański pochodzenia ekwadorskiego, który mieszka w Nowym Jorku. „Jest bardzo dobrą osobą i dzielimy mnóstwo rzeczy, jak miłość do sztuki”. Skoro ona dalej mieszka w Miami, widują się zawsze, kiedy tylko mogą: „Żyję opiekując się moją matką i on swoją. Nasze życia są bardzo skomplikowane i na razie nie myślę o trzecim małżeństwie, boję się, a także bardzo cenię moją wolność. Jednak jest nam ze sobą dobrze”.

Telenowele:

● Cristal (1985). W Hiszpanii emitowana w 1989 roku (również w Polsce była emitowana w roku 1990 – przyp. tłum.). Niedościgniona: „Dla mnie ta telenowela była najlepsza. Do dziś żadna inna jej nie dorównała”. Obsada – dzieliła ją z Carlosem Matą, Jeannette Rodríguez, Raúlem Almundaray’em i Gigi Zanchettą. Najtrudniejsze zadanie: „Zagranie kobiety dużo starszej kosztowało mnie sporo wysiłku. Osiągnęłam to dzięki strojom i uczesaniu. I musiałam obniżyć mój głos o dwa tony”. Wyróżnienia: wśród wszystkich nagród, które zdobyła produkcja, znajduje się Premio Ondas.

● Rosalinda (1999). Emitowana w Hiszpanii w roku 1999 (w Polsce także w roku 1999 – przyp. tłum.). Nikczemna teściowa – jej postać, Valeria, robi wszystko, co możliwe, aby odseparować swojego syna (Fernando Carrillo) od jego narzeczonej (Thalía). Od bohaterki do czarnego charakteru – w 1972 roku nagrała pierwszą wersję telenoweli, która miała tytuł María Teresa i nakręcono ja w Wenezueli. Kobieca rywalizacja? „Nieprawda, że źle się dogaduję z Thalíą. Mówili to, kiedy jeszcze nawet jej nie znałam”.

● Soledad (2001). W Hiszpanii emitowana w roku 2002 (w Polsce w roku 2004 – przyp. tłum.). Jej bohaterka: „Identyfikuję się z Victorią, to kobieta z klasy wyższej, która dobrze się ubiera. Tak, jak ona, także jestem zazdrosna”. Krytyka: „Trudno jest pracować z Guillermo Pérezem, ponieważ nie ma doświadczenia. Coraima Torres jest dobrą aktorką, jednak przykro mi, że nie zostałyśmy przyjaciółkami”. Remake – to peruwiańska wersja Marieleny (1994) napisanej przez Delię Fiallo, której protagonistami byli Lucía Méndez i Eduardo Yáñez.

● Pecados ajenos (2007). Telemundo wyprodukował ją w roku 2007. Jej bohaterka: „To było skomplikowane, gdyż Ágata jest kobietą nikczemną, która bez namysłu pokazuje swoją stronę komiczną”. Obsada luksusowa: pracowała razem z Catherine Siachoque i Sebastiánem Ligarde. Kobieta godna podziwu: „To wielka aktorka i przyjaciółka, którą każda z nas byłaby zachwycona mieć” – powiedziała o niej Sonya Smith, inna z jej koleżanek z planu.

● Także była bohaterką pozytywną: Esmeralda (1970) – zagrała słodką i naiwną dziewczynę, która znajduje prawdziwą miłość u boku Juana Pablo (José Bardina). María Teresa (1972) – powtórnie razem z José Bardiną byli protagonistami historii miłosnej. Las dos Dianas (1992) – zamężna z mężczyzną, którego nienawidzi, zakochuje się w Diego (Carlos Mata), który jest o wiele młodszy od niej. Amor descarado (2003) – „Zagrałam kobietę wesołą, nowy aspekt dla mnie”. Inocente de ti (2004) – „Tak bardzo podobała mi się moja postać, że chciałam zostać prezenterką telewizyjną w życiu realnym”.

Źródło: Teleprograma.tv